Het weer liegt er niet om...
Dit is mooi beschreven in het scheepsBLOG van MAART: Villa Volt.
Ons huis begint steeds
meer te lijken op Villa Volta: een attractie in de Efteling. Nadat we vertrokken waren vanuit het zonnige Bermuda, waar iedereen nog vrolijk en levend was, sloeg de sfeer snel om; van lekker weer naar wind en kou en van gezelligheid en
vrolijkheid naar zeeziek en chagrijnig. We zijn volgens mij nog nooit zo schuin gegaan als de afgelopen dagen; soms kan je vanuit de raampjes in de salon vissen spotten en als je op het bovendek
zit om wacht te lopen dan kan je met ongeveer 100 procent zekerheid zeggen dat je binnen minuten helemaal doorweekt bent. De golven zijn zo hoog en het schip gaat zo schuin dat de golven soms zelfs over het achterdek heen komen en als je rondje dek loopt, dan ga je soms kopje onder door de golven.
vrolijkheid naar zeeziek en chagrijnig. We zijn volgens mij nog nooit zo schuin gegaan als de afgelopen dagen; soms kan je vanuit de raampjes in de salon vissen spotten en als je op het bovendek
zit om wacht te lopen dan kan je met ongeveer 100 procent zekerheid zeggen dat je binnen minuten helemaal doorweekt bent. De golven zijn zo hoog en het schip gaat zo schuin dat de golven soms zelfs over het achterdek heen komen en als je rondje dek loopt, dan ga je soms kopje onder door de golven.
Ook mag je nu niet zomaar meer naar buiten lopen; je moet zeillaarzen aan en je moet je zekeren door een tuigje te dragen en deze vast te zekeren aan
de veiligheidslijn. Zelfs tijdens het sturen moet je jezelf zekeren. Daarnaast schuift alles: zo kon ik laatst mijn kamer niet meer in omdat alle kratjes uit de kamer onder de bedden vandaan tegende deur aan waren geschoven. Gelukkig was er een jongen in de gang, ja, Thijs is de held in dit verhaal, om de deur voor mij open te breken. En toen ik later tegen iedereen vertelde dat alle kratjes alle kanten op schoven kreeg ik als antwoord: zet de kratjes op antislipmatjes. Maar alle kratjes stonden al op antislipmatjes, dus als
zelfs die niet meer helpen, wat houdt de kratjes dan nog wel op zijn plek? Het antwoord: niets. En daarom verlangt iedereen hier naar een niet bewegend huis. Doordat we de salon niet zomaar
meer uit mogen (omdat je je dus moet zekeren), leven we nu niet meer op een schip, maar alleen inde salon op een schip. Onze kleine leefruimte van 48 meter lang is nu nog 3x zo klein geworden. Ook maakt het de sfeer in de salon heel gezellig: als je druk bezig bent met een toets in de salon terwijl je zeeziek bent en je moet opeens kotsen,
waar ren je dan heen? Juist ja, naar de gootsteen waar de afwas in staat. Want de afwas is toch al vies. Om dit te voorkomen loopt iedereen nu overal
heen met kotsbakjes. Je vindt de witte
schoonmaakbakjes overal terug; in bedden, in de salon en sommige mensen nemen hem zelfs mee naar de wc. Want hoe handig is het om twee dingen te
gelijk te doen: als je toch op de wc zit voor je grote boodschap, waarom kan je dan niet meteen kotsen? Twee vliegen in een klap toch? Nog een ander probleem dat ontstaan is doordat het schip zo schuin gaat, is dat niet alleen alles van
tafels valt (dat is onderhand normaal), maar dat ook mensen uit hun bedden vallen. Ik heb als één van de weinige een bed in de lengte van het schip, en dan ook nog het bovenbed aan de hoge kant van het schip: ongeveer 100 procent kans dus om uit je bed te rollen. Slapen kan nauwelijks, want bij elke golf moet ik me vastgrijpen om niet op de grond te flikkeren. De oplossing: in Famke haar
bed slapen. Al met al zorgt de oversteek wel voor hilarische momenten. En ik moet eerlijk zijn: ik had nooit verwacht dat ik kon lachen en overgeven te gelijk. END
de veiligheidslijn. Zelfs tijdens het sturen moet je jezelf zekeren. Daarnaast schuift alles: zo kon ik laatst mijn kamer niet meer in omdat alle kratjes uit de kamer onder de bedden vandaan tegende deur aan waren geschoven. Gelukkig was er een jongen in de gang, ja, Thijs is de held in dit verhaal, om de deur voor mij open te breken. En toen ik later tegen iedereen vertelde dat alle kratjes alle kanten op schoven kreeg ik als antwoord: zet de kratjes op antislipmatjes. Maar alle kratjes stonden al op antislipmatjes, dus als
zelfs die niet meer helpen, wat houdt de kratjes dan nog wel op zijn plek? Het antwoord: niets. En daarom verlangt iedereen hier naar een niet bewegend huis. Doordat we de salon niet zomaar
meer uit mogen (omdat je je dus moet zekeren), leven we nu niet meer op een schip, maar alleen inde salon op een schip. Onze kleine leefruimte van 48 meter lang is nu nog 3x zo klein geworden. Ook maakt het de sfeer in de salon heel gezellig: als je druk bezig bent met een toets in de salon terwijl je zeeziek bent en je moet opeens kotsen,
waar ren je dan heen? Juist ja, naar de gootsteen waar de afwas in staat. Want de afwas is toch al vies. Om dit te voorkomen loopt iedereen nu overal
heen met kotsbakjes. Je vindt de witte
schoonmaakbakjes overal terug; in bedden, in de salon en sommige mensen nemen hem zelfs mee naar de wc. Want hoe handig is het om twee dingen te
gelijk te doen: als je toch op de wc zit voor je grote boodschap, waarom kan je dan niet meteen kotsen? Twee vliegen in een klap toch? Nog een ander probleem dat ontstaan is doordat het schip zo schuin gaat, is dat niet alleen alles van
tafels valt (dat is onderhand normaal), maar dat ook mensen uit hun bedden vallen. Ik heb als één van de weinige een bed in de lengte van het schip, en dan ook nog het bovenbed aan de hoge kant van het schip: ongeveer 100 procent kans dus om uit je bed te rollen. Slapen kan nauwelijks, want bij elke golf moet ik me vastgrijpen om niet op de grond te flikkeren. De oplossing: in Famke haar
bed slapen. Al met al zorgt de oversteek wel voor hilarische momenten. En ik moet eerlijk zijn: ik had nooit verwacht dat ik kon lachen en overgeven te gelijk. END
Geen opmerkingen:
Een reactie posten